Οι Η.Π.Α, ο Καναδάς, η Αυστραλία, και η Ιαπωνία σκορπούν τον τοξικό θάνατο στις θάλασσες αγνοώντας τις «κραυγές» της Ε.Ε για την προστασία του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με την Σύμβαση της Βασιλείας η οποία ορίζει την απαγόρευση του εμπορίου αποβλήτων των χωρών εντός ΟΟΣΑ σε χώρες εκτός ΟΟΣΑ, τα «γερασμένα» πλοία πρέπει να διαλύονται σε χώρες του ΟΟΣΑ υπό οικολογικά ενδεδειγμένες συνθήκες. Ο μέσος όρος ζωής των πλοίων είναι 28 χρόνια και, όταν αυτός ξεπεραστεί λόγω των τοξικών υλικών που φέρουν, πρέπει να ακολουθείται διαδικασία διάλυσής τους, ώστε να αξιοποιηθεί με ανακύκλωση το ατσάλι τους. Τα πλοία σε αυτή την κατάσταση θεωρούνται απόβλητα σύμφωνα με το διεθνές και κοινοτικό δίκαιο. Ωστόσο, η διάλυση τους διεξάγεται σε υποανάπτυκτες χώρες, όπως η Ινδία, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές επειδή «κοστίζει λιγότερο», παρόλο που οι χώρες αυτές δεν διαθέτουν την κατάλληλη οικολογικά υποδομή. Τα αποτελέσματα καταστροφικά: μόλυνση του υπεδάφους, των παγκόσμιων υδάτων και πλήρης καταστροφή της τοπικής αγροτικής παραγωγής. Κατά την αποκοπή του μεταλλικού κήτους των πλοίων, δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο προστασίας σε αυτές τις χώρες από τα δηλητηριώδη υφαλοχρώματα , που αποτελούν εξαιρετικά επικίνδυνες και καρκινογόνες ουσίες. Και ενώ όλα αυτά καταλήγουν στις θάλασσες μας, οι Η.Π.Α, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Ιαπωνία, αν και μέλη του ΟΟΣΑ, επιμένουν να στέλνουν τα πλοία τους για διάλυση στην Ινδία, διότι απλά τα διαλυτήρια της Ε.Ε. παρόλο που είναι «φιλικά προς το περιβάλλον», είναι και ακριβότερα. Μάταια η Ε.Ε προσπαθεί να συνετίσει τις αποθρασυμμένες χώρες με αυστηρότερα μέτρα τήρησης της Σύμβασης Βασιλείας, με επιβολή αυστηρών προστίμων, ενίσχυση του δυναμικού των διαλυτηρίων της Ε.Ε και με εφαρμογή προηγμένων τεχνολογιών. Τελικά, ο «ρυπαίνων δεν πληρώνει», αντιθέτως ο ισχυρός επιβάλλει τους δικούς του νόμους...
