Καμένη Φύση

Καμένη χώρα, πώς νιώθεις τώρα;
Τώρα που αμέτρητες πληγές μοιάζουν αργά ότι κλείνουν.
Αλλά μονάχα μοιάζουν
και μάλλον δεν αλλάζουν.
Πληγές πληθώρα δίπλα μας,
πάντ’ ανοιχτές θα μείνουν.


Καμένη φύση, ποια είναι η λύση;
Τώρα που γκρίζα στάχτη σκέπασε τους πόρους του κορμιού σου.
Ξανά πώς θ’ αναπνεύσεις;
Μείν’ όρθια, μην πέσεις.
Γιατί αν πέσεις μάταιοι
οι κόποι του σκοπού σου.


Καμένα χρόνια, αχ φύση αιώνια!
Τώρα που ό,τι απέμεινε πάνω σου αργοπεθαίνει.
Μόνη αιτία πόνου,
χωρίς φθορά του χρόνου,
ο άνθρωπος ο άπληστος,
που πλούτη δε χορταίνει.